Καλώς ήλθατε στην ιστοσελίδα μας.

Μία ιστοσελίδα που φτιάχτηκε από το υλικό που μάζεψαν οι μαθητές του σχολείου μας !

Από την προϊστορική εποχή (6.000 π.Χ.), έως και σήμερα, η πόλη του Κιλκίς αλλά και η ευρύτερη περιοχή διανύουν μια μακρά πορεία μέσα στο χρόνο.
Πόλη κτισμένη στους πρόποδες του λόφου του Αη-Γιώργη, πρωτοκατοικήθηκε μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, ήταν ένα ασήμαντο χωριό στα χρόνια αυτά και στα μέσα του 18ου αιώνα έγινε η έδρα της Επαρχίας του Αβρετ-Χισάρ. Το παράξενο όνομα του φαίνεται να προέρχεται από την ελληνική λέξη «Το Καλλικώς» που σημαίνει καλό (δηλαδή χρυσοφόρο) δέρμα, οικισμοί στη περιοχή του Γαλλικού ποταμού, του Εχέδωρου, που έχει ως τώρα τα ονομαστά από την εποχή του Μεγ. Αλεξάνδρου, ψήγματα χρυσού.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φώς στοιχεία για την ύπαρξη αξιόλογων οικισμών κατά την προϊστορική εποχή. Κατά τη διάρκεια της Αρχαϊκής – Κλασικής περιόδου η πόλη του Κιλκίς αποτελούσε πόλη οχυρό του κράτους της Βοττιαίας, όπου μαζί με την Μυγδονία και την Κρηστωνία μοιράζονταν εκείνη την περίοδο την περιοχή του Νομού. Τα κράτη της Βοττιαίας, της Μυγδονίας και της Κρηστωνίας τα οποία από τον 5ο αιώνα π.Χ. αποτελούν μέρος της Μακεδονικής κυριαρχίας, εντάσσονται στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 148 π.Χ. περίοδο κατά την οποία η περιοχή γνωρίζει σπουδαιά οικονομική ανάπτυξη
Την εποχή των βαλκανικών πολέμων 1912 - 13 ήταν ένας μικρός οικισμος από δυο "μαχαλάδες". Ο ένας μαχαλάς, ο χριστιανικός, βρισκόταν στη βάση του λόφου Αη Γιώργη, και ο τουρκικοί στα πεδινά της περιοχής. Την περίοδο αυτή καταλήφθηκε από τους Βούλγαρους και απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό μετά από τη πολύνεκρη και ένδοξη μάχη του Κιλκίς, στις 21 Ιουνίου του 1913.
Τον Αύγουστο του 1913 εγκαθίστανται στο Κιλκίς οι έλληνες της Στρώμνιτσας φέρνοντας μαζί τους το ιερό λείψανο, το χέρι του ιερομάρτυρα Πέτρου, ενός από τους πεντε και δεκα μάρτυρες που μαρτύρησαν στον καιρό των διωγμών των χριστιανών και που ήταν οι πολιούχοι της Στρώμνιτσας. Σήμερα είναι πολιούχοι του Κιλκίς και η μνήμη τους γιορτάζεται πανηγυρικά στις 28 Νοεμβρίου.
Το 1914 φθάνουν πρόσφυγες από τη Θράκη, οι Ακαλανιώτες, και συνάμα έρχονται Πόντιοι και Ποντιοκαυκάσιοι από τη Ρωσία. Ενας μεγάλος αριθμός Ποντίων έρχονται στο Κιλκίς με τη συνθήκη της Λοζάννης, στα 1923. Στο διάστημα, από το 1915 ως το 1923 όλο γεμίζει με πρόσφυγες από διάφορα μέρη. Τελευταίοι, στα 1925, έρχονται και οι Στενημαχιώτες.
Σήμερα σώζονται λίγα κτίρια από τη παλιά πορία του Κιλκίς, όπως το Διοικητήριο, οι Αποθήκες καπνού, οι παλιοί τούρκικοι τρατώνες, το Παλιό Γυμνάσιο το οποίο φιλοξενεί σήμερα το Λαογραφικό Μουσείο, η καθολική Μονή Καλογραιών και η κατοικία του Βούλγαρου Διοικητή που τώρα είναι Δημοτικό Σχολείο.
Στο λόφο του Αη Γιώργη, όπου δεσπόζει ο ομώνυμος μεταβυζαντινός ναός με τις σπάνιες τοιχογραφίες, βρίσκεται και ένα από τα πιο αξιόλογα σπήλαια της Ελλάδος με διακόσμηση από κοραλλιογενή υλικό και θεραπευτικές ιδιότητες για αναπνευστικές παθήσεις. Ο λόφος φιλοξενεί το ανοιχτό θέατρο της πόλης, το δημοτικό αναψυκτήριο και χαμηλά στους πρόποδες το Αρχαιολογικό Μουσείο με πληθώρα ευρημάτων που ανάμεσα τους ξεχωρίζει ο Κούρος της Ευρωπού.
Στο πευκόφυτο λόφο των Ηρώων, στο τόπο θυσίας των πεσόντων στον Ελληνοβουλγαρικό Πόλεμο του 1913 βρίσκεται μνημείο και ένα πολεμικό μουσείο για τον αγώνα προς την ελευθερία.

cultour.damt.gov.gr/print.php?article_id=1114&lang=gr&print_mode=article

Κιλκίς
Καλλικώς ονομαζόταν στα αρχαία χρόνια το σημερινό Κιλκίς, που στους αιώνες οι οποίοι μεσολάβησαν από την πρώτη ονομασία μέχρι τη σύγχρονη, γνώρισε πολλές «μεταμορφώσεις». Στα ρωμαϊκά χρόνια, η πολιτεία αποτέλεσε Ρωμαϊκό σταθμό και ονομάστηκε Κάλλικουμ (Callicum), ονομασία δανεισμένη από το αρχικό «Καλλικώς», που ήταν το δερμάτινο κόσκινο με το οποίο συλλεγόταν ο χρυσός από τον ποταμό Εχέδωρο. Αργότερα, εξαιτίας του οικισμού «Καλλικό», ο ποταμός ονομάστηκε Γαλλικός, όπως αποκαλείται έως και σήμερα. Τον 5ο αιώνα, στο λόφο της περιοχής ιδρύθηκε η μονή της Παναγίας της Καλλικούς και γύρω από αυτή σχηματίστηκε οικισμός, στον οποίο κατέφτασαν οι κάτοικοι του κατεστραμμένου Καλλικού. Αυτός ο πληθυσμός μπόρεσε να ξανασταθεί στα πόδια του όταν ο βυζαντινός αυτοκράτορας Βασίλειος Β’ κατέστρεψε τον βουλγαρικό στρατό. Έτσι, ίδρυσαν μια μικρή κωμόπολη με το όνομα Καλλικούς, που εκ παραφθοράς μετονομάστηκε διαδοχικά σε Καλκούσι και Κιλκίσι, και τελικά Κιλκίς.