9οΔ.Σχ.Κιλκίς
Μάχη Κιλκίς 1913: Οι Έλληνες στρατιώτες εμπνέονταν από το παράδειγμα των αξιωματικών.
Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος
Συνταρακτικές είναι οι αφηγήσεις των πρώτων τραυματιών από τη μάχη του Κιλκίς τον Ιούνιο του 1913.
Για τη μεταφορά των τραυματιών επιτάχθηκε το επιβατικό «Πέλωψ» της ‘Κυκλαδικής Εταιρείας’.
Παρέλαβε στις 24 Ιουνίου 1913, εκατόν σαράντα τραυματίες από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Αναφέρεται, μάλιστα, πως το πλοίο ‘έπιασε’ σε λιμάνι της Χαλκιδικής για αλλαγή επιδέσμων των τραυματιών και κατόπιν έβαλε πλώρη για το ‘καθαρτήριο’ του Πειραιά, με τελικό προορισμό το νοσοκομείο του Ναύσταθμου.
Για το σκοπό αυτό το εν λόγω νοσοκομείο κενώθηκε από όλους τους νοσηλευόμενους ασθενείς ναύτες.
Η αφήγηση του τραυματισμένου λοχία
Ένας λοχίας που τραυματίστηκε από οβίδα στην μάχη του Κιλκίς, είναι αρκετά παραστατικός.
«Όταν διετάχθη η έφοδος κατά του Κιλκίς», αφηγείται ο τραυματισμένος, «ήταν τόσο σφοδρό το πυρ από τα χαρακώματα του βουλγαρικού στρατού, ώστε ολόκληρος σχεδόν ο προελαύνων ελληνικός λόχος σαρώθηκε. Σκοτώθηκαν όλοι.
Ο ταξίαρχος που διοικούσε διέταξε την ενίσχυση του από το ηρωϊκό 8ο Σύνταγμα. Πράγματι το 8ο όρμησε σαν λαίλαπα που έφερε ολόλαμπρες χαλύβδινες φτερούγες.
Ο διοικητής του, ο συνταγματάρχης Καμπάνης, μπαίνει μπροστά στο σύνταγμα του δίνοντας το ωραίο παράδειγμα της ορμητικότητας. Η δυνατή φωνή του ακουγόταν μέσα στο σάρωμα των βουλγαρικών οβίδων:
«Εμπρός παιδιά τιμημένα προς την δόξαν και την εξόντωσιν του προαιώνιου εχθρού μας. Ζήτω το έθνος, ζήτω το ηρωϊκόν μας σύνταγμα!»
Το πεδίο της μάχης έγινε κόλαση.
Οι βουλγαρικές βόμβες όργωναν το έδαφος σπέρνοντας φωτιά και θάνατο. Τα στάχια της περιοχής πήραν φωτιά.
Αλλά και οι στρατιώτες σαν άτρωτοι δαίμονες χιμούν μέσα στην πύρινη θάλασσα και φθάνουν λίγο πριν από τα βουλγαρικά χαρακώματα.
Διαδραματίστηκε τότε μάχη γιγάντων, σώμα με σώμα, λόγχη με λόγχη και με τα δόντια ακόμη!»
Εμπνέονταν από τη ανδρεία των αξιωματικών
Ξένοι πολεμικοί ανταποκριτές, που βρίσκονταν στο πεδίο της μάχης τόνιζαν στα κείμενά τους πως η θαυμαστή ανδρεία των στρατιωτών, που θυσίαζαν τη ζωή τους στο βωμό της εκδίωξης του εχθρού, ήταν σε ένα μεγάλο μέρος πηγαία από την ιδιοσυγκρασία της φυλής και σε ένα μεγάλο μέρος οφείλονταν στο παράδειγμα των αξιωματικών τους που ορμούσαν πρώτοι στη μάχη.
Σε εφημερίδα του 1914, με την ευκαιρία της πρώτης επετείου της απελευθέρωσης του Κιλκίς, διαβάζουμε:
«Η πρώτη έφοδος και αι επακολουθήσασαι αυτήν υπήρξαν ανώτεραι πάσης περιγραφής εις ορμητικότητα και εθελουσίαν των Ελλήνων στρατιωτών, εμπνεομένων από το παράδειγμα των αξιωματικών και σωματαρχών των και του Μεράρχου Στρατηγού Καλλάρη, η ανδρεία του οποίου ημιλλάτο προς την στρατηγικότητα και την ψυχραιμίαν του»
Δεν ήσαν δειλοί οι Βούλγαροι
Χαρακτηριστική είναι η αφήγηση ενός τραυματία που εξιστορεί την έφοδο Βουλγάρων στρατιωτών εναντίον των. Έκπληκτοι, αφηγείται ο τραυματίας, είδαμε το απόγευμα της 20ης Ιουνίου, μια ομάδα Βουλγάρων με εφ’ όπλου λόγχη να τρέχει εναντίον μας.
«Τι επηκολούθησεν είνε ανώτερον περιγραφής. Αληθής γιγαντομαχία! Οι Βούλγαροι εθερίζοντο από τα πυρά μας σαν στάχια. Και όμως εξηκολούθουν την έφοδον, η οποία αν απέτυχε δεν θα είπη ότι οι Βούλγαροι εφάνησαν δειλοί. Μόνον οι ιδικοί μας εφάνησαν υπεράνθρωποι».
Η μάχη του Κιλκίς-Λαχανά ήταν σκληρότατη, αιματηρή, πεισματώδης, χωρίς να υπολογίζεται ο ποταμός του αίματος από τους μαχητές, αγνοούσαν ηθελημένα τη ζωή τους, για τον τελικό σκοπό: την κατάληψη του Κιλκίς.
--
